نامه یک شهروند داغدار ایرانی به احمدی نژاد

یک شهروند داغدار ایرانیِ ارمنی در نامه ای سرگشاده که برای تابناک ارسال کرده است، آورده است:نامه سرگشاده به رئیس جمهوربنام پروردگارجناب دکتر احمدی نژاد،ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران،با سلام،که عازم شهر ایروان، پایتخت ارمنستان، « کاسپین » سه روز از واقعه ی جانگداز سقوط هواپیمای متعلق به ناوگان هواپیمایی بود، گذشته است؛ واقع های که جان 168 انسان بیگناه را گرفت و بدن های پرپر شده ی آنها را در دش تهای قزوین پراکنده کرد؛ واقعه ای که خانواده های بیشماری را برای همیشه سوگوار و داغ دار ساخت؛ واقعه ای که مسئولیتش، مطابق عرف بین الملل، مستقیماً بر عهده این خطوط هواپیمایی، سازمان هواپیمایی و نیز وزارت راه وترابری کشور می باشد...اما آنچه مرا به نوشتن این سطور واداشته است، بی تفاوتی مشخص دولت در قبال این فاجعه است که احساسات عمیق من را به عنوان یک ایرانیِ ارمنی که بیش از 10 تن از خویشاوندان و آشنایان خود، و نیز تیم ملی جودوی نوجوانان میهنش را در این واقعه از دست داده است، جریحه دار می کند.اگرچه فقط 7 نفر از مسافران بخت برگشته ی این پرواز نابازگشت غیرایرانی بودند (فقط 5 شهروند ارمنستانی و 2 شهروند گرجستانی)، اما رئیس جمهور ارمنستان که در این واقعه کشورش صرفاً نقش « مقصد پرواز » 25 تیر ماه را برعهده داشت در سراسر کشور روز عزای ملی اعلام کرد. به عبارتی دیگر، پرچم های جمهوری ارمنستان در سراسر نقاط دنیا، از جمله تهران، در عزای جانباختگان این پرواز - 161 شهروند ایرانی - نیمه افراشته شدند، درحالی که صدا و سیمای کشورمان همچنان به پخش برنامه های عادی خود (از جمله فیلم های کمدی و برنامه های شاد) ادامه می داد...« رئیس جمهور کل ملت ایران » پرسش من بعنوان یک شهروند ایرانیِ ارمنی از شما این است که آیا فکر می کنید فقط انتشار یک پیام تسلیت رسمی قادر است از داغ خانواده های قربانیان بدون قبر مانده و نیز بار مسئولیت دولت در قبال این فاجعه بکاهد؟ چرا باید جمهوری ارمنستان و رئیس جمهورش برای شهروندان خود بدانم؟ اصلاً چگونه « رسانه ملی » عزاداری کنند؟ چگونه من خواهم توانست از این پس به ایرانی بودن خود ببالم؟با کمال احترام،یک شهروند داغدار ایرانیِ ارمنی26 تیر 1388 - تهران

حضور سبزتان گرمابخش محفل ماست