همدلی با همزبانی ....

 

همدلی از همزبانی خوشتر است

 

نمیدونم چرا وقتی به قرار روز جمعه داشتم فکر میکردم این بیت به نظرم اومد .... انگار یه جورایی حضرت می فرمایند امان از اونایی که فقط زبانا به یاد من هستن ولی دلشون با من نیست !!

خیلی وقتا شده که فکر میکنم این نمازی که از سر عادت خونده میشه چه فایده ای داره و باز فکر میکنم همین عادت رو هم اگه به بهانه اینکه عادته و چرا اینجوری داریم نماز می خونیم رو هم کنار بزاریم ، دیگه کنار گذاشتیم ...

خیلی از چیزها همین جوری اند .. مثل قرآن خوندنمون ، دعا خوندنمون و دعا کردنمون .....

حالا اگه حتی از سر عادت ، داریم خودمونو گول میزنیم که ، اماما " منتظر " ت هستیم ، اینو چه جوری ببینیمش ؟

امام می پذیره که ما از منتظرانیم ؟ ..... باید برگردیم و ببینیم یک منتظر واقعی چه خصوصیاتی داره ولی اگه اونا رو بدونیم و حس کنیم هیچ کدوم از اونا شامل حال ما نیست باز امام رو کنار میزاریم ؟ ...

اینجا فقط یه حسه که میاد به کمکمون ، اینجا عقل نیست که کار میکنه ، و این مشکل ، قلبی حل میشه نه عقلی !!۱ ...اون درونمون یه چیزیه که وصله ....

پس اماما به شما و فاش می گویم ،

ما منتظران زبانی که دوست داریم همدل باشیم را در زمره منتظرانت قرار ده .... به ما توانایی درک واقعی منتظرانت را بده .... آنچه از ما انتظار داری که آن کنیم را بر دلهایمان جاری ساز و کاری کن که دل و زبانمان یکی شود و ان باشیم که تو می خواهی تا خدایمان نیز از ما راضی شود ......