روز ِ واقعه

آن روز ، بالای دارالاماره بود که شمشیری بالا رفت و اشکی در جلوی پای جمعیتی به زمین نرسید ...با نگاهش التماس میکرد ، یکی به حسین بگوید که نیاید ...

 

و بعد گذشت سالها ، اگر او بیاید و از این خیل جمعیت ِمهدی گویان ، یاوری طلب کند که پیامش برساند و ...

 

دلم شور میزند ...

 

پ.ن : بعد دو هفته که از حضور مادرم در منزل گذشت ، مشکل قلبی شان باز ایشان را به بخش سی سی یو کشانده ، خودشان روی تخت برای تمام بیماران دعا می کنند ، شما هم برای او دعا کنید ...

همچنان سپاسگزار عزیزانی هستم که به یادم هستند . عذرم را بابت عدم جوابگویی به سلام هایتان پذیرا باشید ...