امسال کی تموم میشه ؟

 امسال کی تموم میشه ؟!!! ... این اولین سوالیه که تقریبا تمام اونایی که دارن تحصیل میکنن روز اول مهر  به زبون میارن ... از اول دبستان تا اخر دکترا ... همه ی علم آموزان عزیز ، آرزوی پایان مرحله ای رو دارند که در حال شروعش هستند . 

وقتی دیپلم گرفتم به خاطر انقلاب فرهنگی دانشگاه ها تعطیل بود و یکسال نه از مدرسه خبری بود ، نه از دانشگاه ! ..اما بعد از قبولی در تربیت معلم یعنی از سال 61 تا امسال ، فردا اولین مهری است که برایم نه از کلاس خبری است و نه از مدرسه ... 

دلتنگ مدرسه و کلاس نیستم . اما دلتنگ بچه ها، چرا ...

دلتنگ کلاس هایی که بچه هایش منتظر بودند ساعت کلاسی تمام شود و زنگ تفریح بخورد ...

دلتنگ بچه هایی که قدیم تر ها منتظر پایان ثلث اول و بعدتر ها ترم اول بودند .

 دلتنگ بچه هایی که از روز اول مهر ، حساب میکردند چند روز دیگر تابستان می آید و تعطیل می شوند ... 

همیشه دلتنگ پایان ها بودیم و بودند ...

اما دیروز در غسالخانه ی یکی از شهرستان های شمالی کشور ، برای عزیزی قرآن میخواندم و رویش آب میریختم ، که اگر هم میخواست نمیتوانست واکنشی نشان دهد و آرزویی داشته باشد . آخر ِ آخر همه ی پایان ها ... پایانِ زندگی اش ... 

وقتی به یکی از خانم های مسن فامیل گفتم چرا داخل غسالخانه نیامدی ؟ نگاهم کرد وگفت : " میترسم ، دیگر نمی توانم ..." !! زنی نبود که بترسد همیشه برای همه چیز پیشقدم بود . خیلی دل داشت . نمیدانم این ترس از مرگ علتش چه بود ، اما از خدا همان لحظه خواستم به سنی نرسم که از مرگ بترسم ... 

                                                                از آخرین پایان ...

پ.ن: اول مهر تمام بچه های خوبم مبارک ... سال موفقی پیش رو داشته باشید .

از تو فقط نگاهی ...

ساقی ! همه بخشوده ی یک گوشه ی چشمیم !

آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی ؟

پ.ن : فکر کنید در عروسی شرکت کرده باشید که بنا بود مجزا باشد و نبود و شما باید کاملا سیاه پوش در آنجا می نشستید !!! 

میشه کنج حرمت گوشه ی قلب من باشه ....

                                        دوست دارم نگات کنم تو هم منو نگاه کنی 

                                                                                                         من تو رو صدا کنم تو هم منو صدا کنی ...

                                                             اونقده رضا میگم تا دردمو دوا کنی 

                                                                                                              رضا ، رضا ... رضا ، رضا ...

زائری می گفت چه بروبیایی مشهد دارد؛ هنوز بازار رضا شلوغ است. هنوز پنجره‌فولاد، حاجتمندانی آهنین دارد. هنوز در حوالی سقاخانه، عطر علقمه را به وضوح می شود حس کرد. هنوز صحن جامع رضوی، از سمت باب الجواد تنفس می کند. هنوز زائران، نذورات می دهند و «نمک» می گیرند؛ برخی اما با دست هایی خالی، نمک‌گیر سفره کرامت می شوند. هنوز کبوتران مأمنی آسمانی و آهوان، ضامنی زمینی دارند. هنوز قطع امید شده ها شفا می گیرند از درمانگاه دارالشفا و مریضان با نسخه های شفابخش، دارو می گیرند از داروخانه معنوی. من اما مثل «گوهرشاد»، غمگینم. من همچون ضرب نقاره خانه ها محزونم. من بیماری روحی ام حاد شده است. علاوه بر این، تپش قلب هم گرفته ام. قلبم مریض است. همه جوابم کرده اند. هر کجا که رفتم، به من جواب سر بالا می دهند. اما یکبار شنیدم که کسی می گفت چاره علاج بیماری ات «طب الرضا»ست. آقا نمی شود در دارالشفای خود یک وقت معاینه به ما بدهی...؟

دلنوشته سید محمد رضی زاده 

متن کامل را اینجا بخوانید .

دست بر آب بزن، معجزه کن حضرت عشق

خواب دیدم که در آغوش ضریحت هستم

کاش تعبیر کند یک نفر این رؤیا را...

چرا آشفته میخواهی خدایا خاطر ما را ...

                                                      مدتهاست که در را نیمه باز گذاشته ام ...

                                                                                                            نه تو می آیی ، 

                                                                                                                                   نه خیالت می رود ...

اوست نشسته در نظر ...

                                                اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم 

                                                       اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر کنم                                                    

 

                                                     سهم من از تمام دنیا ،

                                                                                    عشق ِ تو ...

                                                                                                یا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه )

میلاد حضرت معصومه «سلام الله علیها» و روز دختر را به همه دختران علی الخصوص دختران عزیز خودم تبریک عرض می کنم. به حق کرامت حضرت معصومه، ان شاءلله دفعه بعد «روز زن» و «روز مادر» را تبریک عرض کنم خدمت شما دختران امروز.

خدا را شکر که در مملکت آزادی داریم ...

در پاسخ دوستی به وبلاگ جناب کاکایی  رسیدم با این شعرش :

شوری که در جهان من افتاد ، این نبود

 نامی که بر زبان من افتاد ، این نبود

 

آن راز سر به مُهر که سی سال پیش ازین

 چون آتشی به جان من افتاد ، این نبود

 

جالبه از 25 نظر فقط یک نفر اعتراض کرده بود. ولی به همون یک نفر معترض هم ایشون گفته بودند :

دلیل روشنی برای دزدیدن آرمان ها از سوی عده ای چاپلوس و متملق قدرت آوردم فقط همین .

من هم این جواب رو براشون نوشتم :

سلام 

خدا رو شکر که از نظر آزادی در این کشور چیزی کم نداریم . حداقل شما به راحتی عقایدتون رو عنوان کردین و نظرتونو گفتید . امید که در جایی که بناست به اعمالمون جواب بدیم هم بتونید به راحتی از پس چیزهایی که گفتید بر بیایید . 

واقعا آن کشتی نجات ،این نبود ؟!! ... 

جالبه که از دوستان شاعر یک نفر هم حرفی نزده بود ...

خدا رو شکر که از صدقه سر شهدا و جانبازانمون  و به خاطر داشتن رهبری فرزانه و مقتدر مملکت و ملت آزادی داریم !

یه نظر به انقلاب سایر کشور های مسلمان بیاندازیم و نگاهی به امنیت کشور خودمون بکنیم بعد سی و چند سال انقلاب ،شاید متوجه بشیم این امنیت رو مرهون چه کسانی هستیم .

سهم زخم

دیشب از صدا وسیمای جمهوری اسلامی برای اولین بار در عمرم شنیدم که بناست دانشگاه ها قبل از مهر بازگشایی شوند . البته بازگشایی با شروع کار وکلاس و حضور استاد و دانشجو بسیار فرق می کند اما خب همین هم یعنی کمی بیشتر به امر اموزش توجه داشتن . 

اما بلافاصله نمیدانم چرا دلم رفت پیش بچه های جانبازان که شاید از سهمیه ی پدر استفاده کرده باشند و همان حرف ها و کنایه ها و طعنه ها ... 

خدا نعمت پدر را از سر هیچ فرزندی کم نکند که موهبتی است خدایی و هیچ چیز و هیچ کس جایش را نمی گیرد . مخصوصا که جانباز باشد ...

من یک نام باشکوهم 

اما فرزندانم از نسبتشان با من می‌گریزند 

با بهره‌ هوشی یکصد و چهل 

آنها متهمند از نخاع شکسته من بالا رفته‌اند 

زنم در خانه یک دلال باغبانی می‌کند 

و پسرم می‌گوید: 

ما سهم زخم از لبخند شاداب شهریم. 

بخشی از شعر « عاشقانه های یک کلمن » از محمد حسین جعفریان

دیداری دوستانه با جانباز نورالدین عافی در پارک لاله و چه شیرین 

حرف میزد و چه تلخ بود درد دل هایش ...

پ.ن : همینجا مجددا به بچه های خوبم : مهدی شریفی ، علی میکائیلی ، یوسف یوسفی ، آخرین کولی ، شقایق ( از نوع مردونه اش) و احلام که خبر قبولی ارشدتان بسیار خوشحالم کرد تبریک میگویم . اما اونایی هم که که قبول نشدن مهم نیست . فرصت هست دوباره از نو شروع کنید . مطمئن باشید مطمئن باشید چیز زیادی رو از دست ندادید . به قول بچه ها پایه تون محکم تر میشه ... برای همه تون چه اونایی که قبول شدن و چه اونایی که قبول نشدن موفقیت های بیشتر وبزرگتری را در زندگی آرزو میکنم . امید که در ظل عنایات خدا و امام عصر همیشه بهترین ها نصیبتان گردد ... امید که در مسیر آدم شدن قدم بر داریم ...

نمیدونم چرا این صفحه انقدر بازی در آورده امروز !!! عکسها یه طرف میروند متن ها یک طرف دیگر !!! هیچ جور هم سر سازش ندارند . شما ببخشید این بیان را !! ( چون من مقصر نیستم ) (((:

تمام فصل ها بوی تو را می دهند ...

  

همیشه‌های مشامم شمیم زلف تو دارد

تو با منی و نیازی به بوی پیرهنت نیست

بی بابا ...

 

ماهی شده بود و حجم دریا می خواست   

                       دریا شده بود و موج از ما می خواست

دیشب دلم این یتیم بی کفش و کلاه    

                          از خواب پریده بود و بابا می خواست