تکرار هایی غیر تکراری

داستان ِ رشادت ها و شهادت ها در کربلا را میدانیم . هر سال از شب ِ عرفه داستان ِ حرکت ِ امام از مکه به سمت ِ کربلا برایمان گفته می شود تا برسیم به شب ِ اول ِ محرم .

از اول ِ محرم ، داستان ِ شب نهم و دهم ، داستان عباس و علی اصغر و علی اکبر و زینب و رباب و رقیه و سکینه ، عون و محمد تکرار می شود ، اما هر سال این داستان را میدانیم و باز اشک میریزیم . روضه ی علی اصغر آتش به جانمان میزند و شب ِ هشتم و روضه ی علی اکبر ، همان که اشبه الناس بود به رسول خدا ، همان جوانی که دست پرورده ی عباس بود در شمشیر زدن ، حالا هم زخم پهلو دارد در بدن و هم شکافی در سر !! هم شبیه مادر ، هم شبیه پدر ! ... 

بعد  واقـــعه رســــیده  بودی  باران

ای  کاش  کمی دویده  بودی  باران

خون مانع دید اسب بود اما کاش...

دستی به سرش کشیده بودی باران 

«حنیف منتظر قائم »

هنوز مانده بفهمم ارباً اربا یعنی چه....

و انگار هر بار با شنیدن این روضه ها دستی می آید و جگرمان را خراش میدهد و اه از نهادمان بر می آید که کاش بودیم و امام مان را یاری میدادیم انگاه که فریاد زد : 

هل من ناصر ینصرنی 

و آیا در این هنگامه ی قرن21 صدای هل ناصر حسین علیه السلام را می شنویم که ... ؟!!! 

علی اکبر مظهر شجاعت و غیرت بود و الگوی تمام جوانان ِ عالم . 

خداوندا ،

بحق علی اکبر حسین ، عاقبت تمام جوان هایمان را ختم بخیر بفرما . 

بحق علی اکبر حسین ، راه هدایت را نشانشان بده . 

جمعه نوشت : 

امام ِ عزیزم :

میدانم این شبها و روزها آرام وقرار ندارید . وقتی برای تدفین یکی از عزیزانمان این چنین بیتاب می شویم ، میشود فهمید از دست دادن ِ این همه عزیز ، با دلتان چه می کند . ان هم کسانی که فقط یک شخص نبودند ، دنیایی از معرفت و راه هدایت بودند . 

دعایمان فرج هر چه زودتر شماست . 

تا آن دمی که منتقم تــو نیامده است

سرخی پرچم تــو مرا می کشد

حـ ـســ ـیــ ـن . . .