کی میاد افطاری بدیم ؟ (3)

« اِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتینُ »

ذاریات/58

 

                               بیاییم بر لبِ خانواده ای خنده بنشانیم . 

خداوند می فرماید: 

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاء وَیَقْدِرُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ

آیا ندیده‏اند که خدا روزى را براى هر که بخواهد فراخ و [یا] تنگ مى‏گرداند؟ همانا در این [فراخى و تنگى‏] براى مردمى که ایمان آورند نشانه‏ها و عبرتهاست.
 روم/ ۳۷

 

آدرسی در دستش بود و به نام کوچه ها نگاه می کرد. وارد کوچه ای شد .برای انجام کاری به یکی از محلات جنوب شهر رفته بود . دنبال خانه ای می گشت. مانند سایر کوچه های محل جوی آبی از وسط کوچه می گذشت . بعضی از لوله های فاضلاب از داخل خانه به بیرون و بعضی را به جوی آب وصل نموده بودند . در دهانه ی لوله ها توری فلزی برای ممانعت از عبور موش تعبیه کرده بودند . کوچه گرچه به نظر تمیز می رسید ولی فضای در و دیوار ها و رنگ ِ درها نشان از وضعیت نابسامان بهداشت در ان محل میداد . چادرش را جمع کرد و از روی آبی که از فاضلاب خانه ای به کوچه و جوی آب میریخت رد شد . حس کرد چیزی ناگهان از لوله ی فاضلابی که توری نداشت به جوی افتاد و حرکت کرد . مطمئن شد که موش بود وقتی اندازه ی بزرگ و رنگ قهوه ای سیرش را دید . دخترکی در کوچه نشسته بود و زار میزد . شاید 5 ساله بود ، لباس چرکمردصورتی رنگی در تنش و موهای ژولیده اش که تا شانه هایش میرسید اطرافش پریشان شده بود . یک جفت دمپیایی چرک و سیاه که معلوم بود قبلا صورتی کم رنگی بوده در پایش بود . نزدیک رفت ، سلام کرد . دخترک دست از زار زدن برداشت و نگاهش کرد . چشمش به شکلاتی بود که در دستِ زن بود . شکلات را گرفت و دوباره شروع کرد . زن پرسید : « چرا گریه می کنی ؟ دختر خوشگلی مثل تو که این جوری گریه نمی کنه» . تعریف از دختر ها معمولا کار ساز است به سن وسال هم بستگی ندارد ! . این بار هم گرچه کوتاه ولی اثر کرد و گفت : « بابامو میخوام ». مادر دخترک دمِ در امد . خانم ِ مسنی بود . شاید هم مادر بزرگش بود . گرچه صدای گریه خوشایند نبود ولی انگار برایش اطمینان خاطر بود . لا اقل میدانست که هست و گریه می کند ولی سکوتش ، نگران کننده بود و اورا دم ِ در کشانده بود .

پرسید : بفرمایید ؟ با کی کار دارین ؟  آدرسی که در دستش بود را نشان داد . گفت منزل آقای رحیمی همین جاست ؟ خانم صاحبخانه با تعجب مکثی کرد و گفت : بله ! شما با ایشون چکار دارین ؟ زن گفت : با ایشون کاری ندارم . از طرف بهزیستی امدم . خانم صاحبخانه دستپاچه شد . چادرش را مرتب کرد و گفت : بفرمایین تو. زن وارد شد . راهروی تنگ و تاریکی که در آشپزخانه و در یک اتاق به ان باز  میشد . در انتهایش حیاط کوچکی قرار داشت که او را یاد داستانهای مادرش می انداخت وقتی از خانه ی پیرزنی میگفت که حیاطش قد یک قربیل بود ...

خانم صاحبخانه ، او را به داخل اتاق راهنمایی کرد . کنار اتاق بچه ی شش ماهه ای روی یک تشک کوچک در حال دست و پا زدن بود .صاحبخانه پرسید : «چای بیارم براتون ؟» . زن گفت : نه ! دستتون درد نکنه بفرمایین چند سوال داشتم . صاحبخانه کنار کودک شش ماهه نشست . دخترک همچنان بیرون نشسته بود و زار میزد . عجب توانی دارند این بچه ها . پرسید : همسرتان کجاست ؟ گفت : نمیدانم . صبح از خانه طبق معمول بیرون میرود . ظهر بر میگردد . پرسید : خب من باید ایشان باشد تا معاینه شان کنم . زن فهمید که او همان دکتر بهزیستی است که در خواست کرده بود تا بیاید و همسرش را معاینه کند . گفت : نمیدانستم می آیید وگرنه نمی گذاشتم برود . دکتر از حالات همسرش پرسید . زن بغض کرد . گفت : نزدیک 35 سال است که ازدواج کرده ام . سه پسرو دو دختر دارم . بغض گلویش را گرفته بود نمی توانست حرف بزند . گفت چند سالی است که همسرم دیگر حرف نمیزند . کسی را نمی شناسد . راهی که به محل کارش میرود را میتواند برود و بر گردد . چند بار در خیابان گم شده و همسایه ها پیدایش کرده اند . با همه ی اینها می توانستم بسازم ولی الان دیگر بی اختیاری ادرار و مدفوع گرفته است. دیگر توان تمیز کردن او و خانه را ندارم . دکتر پرسید : بچه هایت کمکت نمی کنند؟ اشکش سرازیر شد . گفت : این دو تا نوه هایم هستند . نوه ی دختر ِ بزرگم . تا می آیم برایش حرف بزنم می گوید : بس کن مادر . خودم کم غصه دارم دیگر تو برایم از غصه هایت نگو . پریشب تازه خوابم برده بود که پسرم گفت : مادر بلند شو پدر در رختخوابش خرابی کرده . دیگر قدرت تمیز کردن ندارم . تشک را صبح بیرون در گذاشته بودم تا آفتاب بخورد داخل حیاط آفتاب نداریم . دخترم که امد بچه ها را بگذارد گفت : مادر تشک را چرا بیرون گذاشته ای ما آبرو داریم . گفتم چکارش کنم . گفت ببر پشت بام بگذار . من توان بلند کردن تشک و بردنش به پشت بام را دیگر ندارم . مخصوصا که باید مدام ان را این رو ان رو کنم تا خشک شود .دختر ِ دومم هم سر زندگی اش رفته . دریغ از یک شام که در این دو سالی که ازدواج کرده مهمانم کرده باشد . یک پسرم معتاد است و الان وبال گردنم . او هم میگوید انقدر اینجا می مانم تا دق ات بدهم . می گوید ببین به درگاه خدا چه گناهی مرتکب شده ای که چنین به روزت اورده است !! . دو پسردیگرم که یکی از همه بزرگتر و ان یکی از همه کوچکتر است درس خوانده اند و سر ِ کار می روند . اولی که هر چقدر ایران ماند نتوانست کار ِ مناسبی پیدا کند رفت خارج . گهگاه زنگ میزند . وضع خودش انقدر خوب نیست که بخواهد به ما کمک کند . پسر کوچکم هم انقدر در می اورد که سربار ِ ما نباشد . من هستم و ماهی 500 تومان که از کار افتادگی شوهرم به من میدهند . 100 تومانش را قسط میدهم . بقیه اش هم در همین خانه تمام می شود . دیگر خسته شده ام . نمیدانم باید چکار کنم . کلی دکتر بردمش . کلی پول ویزیت و آزمایش و ام آر آی داده ام . همه اش یک طرف با این بی اختیاری اش دیگر نمیدانم چه کنم . زن گریه می کرد و تند تند با گوشه ی چادرش اشک هایش را پاک میکرد . دکتر پرسید یعنی امکان خرید پوشک را ندارید ؟ گفت : نه . با این پول چطور برایش پوشک بخرم . دیروز دم ِ در ادرار کرده بود و همانجا شلوارش را پایین کشیده بود . دیگر جلوی در و همسایه هم آبرویی برایم نمانده . هر کاری کردم داخل خانه بیاورمش نیامد . پسرم سرش داد کشید امد تو . بردمش حیاط که لباسش را عوض کنم . پایش را بلند نمی کرد تا شلوارش را در بیاورم . خسته شدم به همان حال رهایش کردم و به پسر ِ معتادم گفتم این تو این پدرت من رفتم ...ولی جایی را ندارم بروم . رفتم کمی دور زدم و دوباره برگشتم خانه .

دخترم سر ِ کار میرود . او هم ندارد که پول مهد بدهد . بچه هایش را گردن من می اندازد و میرود . کمک که نمیکند هیچ ، باری هم روی دوشم می گذارد . دیگر نمیدانم باید چکار کنم ...

دکتر گفت : « به هر حال من باید همسرتان را ببینم و معاینه کنم تا نوع بیماری اش را اعلام کنم » زن گفت : بیماری اش را هیچ دکتری تشخیص نداده ، همه میگویند باید بستری بشود تا رویش آزمایش کنیم ولی من پولی برای بستری کردنش ندارم . گفتم شاید بهزیستی کمک کند تا در یک آسایشگاه بستری اش کنم . دکتر گفت : نه . این طور که شما فکر میکنید نیست . اسایشگاه ها بیمار بستری نمی کنند فقط پیران از کار افتاده بستری می شوند . ولی باز ممکن است به شما در مورد بعضی چیزها کمکی بشود .

دکتر با کلی غم از خانه بیرون آمد . دخترک با چند کودک دیگر مشغول بازی بود . یادش نمی آمد که از کی صدای گریه اش قطع شده بود ، دیگر تمام فکرش این بود که باید برای این خانواده چه کرد ...

 

*************

از مرداد سال 89  طرح اکرام را در این جا با یاری خدا و کمک ِ دوستان آغاز نموده ایم . مبالغ کمک شده و چگونگی مصرفشان را هم به اطالاع دوستان رسانده ام . امسال نیز شروع به جمع اوری کمک برای این گونه خانواده ها نموده ایم . از این دست خانواده ها بسیارند . خانواده هایی که سرپرست و حقوق دارند ولی این حقوق کفاف ِ رسیدگی به همان سرپرست را هم نمیدهد . گرچه وظیفه داریم در تمامی ایام سال به نیازمندان رسیدگی نماییم ولی ماه مبارک فرصت بسیار خوبی است که کمی به فکر مردم باشیم . روزی دهنده خداست . گاهی فکر میکنیم با ده هزار توانی که داریم چه کارها می کنیم . این مبلغ را اگر کمک کنیم پس خودمان باید چه بکنیم ؟ اما خودِ خدا  میفرمایند که تو یک قدم برای من بردار من چند قدم به سویت خواهم امد .

 

شماره حساب را از گوشه ی وبلاگ برداشته ام . دوستانی که قصد کمک دارند با گذاشتن کامنت یا دادن ایمیل اعلام امادگی نمایند شماره حساب را برایشان ارسال می کنم . فقط بدانید که این مورد یک داستان نبود . انشا الله که خدا با دادن صدقات هم بر روزی تان ، هم بر عمرتان بیافزاید تا بیشتر در خدمت ِ خلق خدا باشیم .

 

شماره حساب در گوشه ی سمت چپ وبلاگ زیر عکس گذاشته شده است . 

راههای زیاد شدن روزی